Trabant

Galaxy…

On a slide of bright grains...

Our laughter are echoing endlessly...

Here we are going

just straight forward

as we can

Your hands warmth is enough for my heart

Shines of your smile will show the road

Endlessly straight forward…

Not because we have lost the way;

Just because love is limitless

Because I wanted to trust your heart

for finding my courage

In looking for you,

in finding you out,

I’m looking at myself

I can see my lost dreams in you

Not because you are perfect;

Just because I can hold you in my arms

Not because this love is completed;

Just because we are going to rise it

So we are floating among stars

on a slide of bright grains.

* Trabant is title of one of the songs of Spitz.

25.05.2013

Once upon a time

Once upon a time

There was a dark empty room

For a long time

no window, any door

Passing days and nights

nights and days

.

.

.

At last once

one bitter truthful day

no where to go

any where to stay

I faced it; Entered it

washed with tears,

cleaned and stayed

After seasons…

once in winter

In search for a little excuse of living,

shined a gentle light

A floating bright leaf,

came to me

to trembling hands of mine

It became a star;

A window for that room

A little star is giving bright

to a dead sun

I wish a yellow wild flower for that window

Welcome to my heart;

To this life!

23.05.2013

الان چهاره

یه ربع به سه، سه. دیگه صداها کم کم قطع می شن. آدما می رن خونه هاشون واسه نهار و استراحتِ بعد از ظهر.

من آفتابِ این موقع رو دوست دارم. الان اسفند ماهه اما، تابستونش رو هم دوست دارم. این موقع مغازه ها بستن ولی من دلم می خواد برم تو خیابون بگردم. ساکته. همیشه چیزی برای شنیدن هست. چیزی برای دیدن. می تونی سرتو بلند کنی و رنگ آسمونو تماشا کنی. این موقع رو دوست دارم. وقتی خلوته و خیابون فرصت داره که خودش باشه. این موقع می تونی بفهمی که این جا درخت هم هست، پل هم هست. می شه رنگ های جدولو دید. مغازه ای رو که هر روز از جلوش رد می شی، اسباب بازی های تو پارک رو، صندلی ها و خاک رو.

حتی هیاهوی گنجشک ها هم این وقت دیگه تموم شده؛ اونام آروم این ور و اون ور می پلکن.

اما به زودی، بعد از چهار و نیم، دوباره صداها بلند می شه. بوغ و قان قان و فحش کاری. بدو بدویی که تو رو دورمی کنه از آرامشی که دنبالش می دویی. یا شاید خودت هم نمی دونی که دنبالِ چی می دویی؟ اما می دویی و فکرمی کنی همه راهتو بستن و جات تنگ شده.

من سکوتو دوست دارم.

هیاهو رو هم؛... اما نه از این نوع.

20.02.2013