ما

اشتباه های ما نه فقط خودمون رو، بلکه بسیاری دیگه رو به تباهی می کشونه. همون طور که پیروزیِ ما، سرافرازیِ بسیاری دیگه است. جامعه خانواده است؛ اما بزرگ تر.

ما همه به موقع اشتباه کردیم، می کنیم و خواهیم کرد؛ اگه از اشتباه های نسل های گذشته اونی رو که باید یاد نگیریم.

ما که همه کارو خودمون باید تجربه کنیم. و همه تو 20 سالگی شبیهِ 20 سالگیِ ننه بابامون فکر می کنیم، چرا از هم توقعِ بیش تر فهمیدن داریم؟

ما تو این فضا، اگه عین هم نباشیم – که هستیم – 5 سال دیگه، عین هم خواهیم شد؛ چرا به هم می گیم "الاغ"؟ وقتی تو موقعیتش، همه مثل هم رفتار می کنیم؛ امروز او 

چهارپاست، فردا من.

ما همه، همه و همه، تو زندگی شانس هایی داشتیم که از دست دادیم. اگه من داشته ام، شما هم داشته اید. حالا چرا باید از اونایی که ازش استفاده کرده اند، متنفر باشیم؟

اوایل 2013